Имам 82 години, ја преживеав смртта на мојот син, но би го дал остатокот од мојот живот за да ѝ ги кажам овие 4 збора на мајка ми

Добивај вести на Viber

Понекогаш најдлабоките вистини ги слушаме сосема случајно, преку разговор со постари луѓе кои носат цел свет на искуство, тага и мудрост. Нивните зборови можат да нè погодат посилно од која било книга или совет. Така една жена ја сподели приказната за својата соседка, баба Бјанка, Италијанка која има 82 години и чии зборови за родителската љубов и минливоста на животот допреа илјадници луѓе низ целиот свет.

„Пред две години, мојата постара соседка ми кажа нешто што сè уште го носам во главата. Таа рече: „Стара сум. Може наскоро да умрам. Кога? За две, три години? Сепак, би дала две години, или колку што имам, од мојот живот за да можам да поминам едно попладне со мама и тато.“

Бјанка има 82 години. Тaa живее во истата зграда како и јас, во малото италијанско гратче Азоло, на север од Италија. Секоја недела таа ги вади моите канти за ѓубре, а јас за возврат ѝ носам домашни џемови и мармалади. Не е еднаква размена, но таа инсистира на тоа.

Секој пат кога ќе помислам дека не сум доволно добра или благодарна ќерка, помислувам на Бјанка - жена која би дала години од својот живот за да ги види своите родители само уште еднаш. И тогаш секогаш се сеќавам колку е скапоцено времето што го имам со мајка ми.

Спомени што никогаш не бледнеат

„Многу пати кога легнувам, ја бакнувам нивната слика и велам: „Сакам да си тука. Само за еден ден.“

Нејзините зборови ме потсетија на „виндфонот“ во Јапонија - стара телефонска говорница поставена на средина од поле, која стана место за утеха за луѓето што ги загубиле најблиските во цунамито во 2011 година. Луѓето доаѓаа да „разговараат“ со оние што повеќе не се таму. Тие приказни и видеа се едноставни, но трогателни. Луѓето велеа:

„Твојот брат доби унапредување“; „Твојата внука беше одлична во училиште“; „Го имаме пилешкото што ти се допаѓа.“

И секогаш - „Ми недостигаш. Ми недостигаш.“

Загуба што никогаш не исчезнува

Бјанка го загуби својот син кога беше бебе. Плачеше, вели таа, две години без престан.

„Но, тоа не е моето најголемо жалење. Дадовме сѐ од себе за него. Моето најголемо жалење е нешто друго“, рече таа тивко.

„Мајка ми имаше четири деца. Неколку часа пред нејзината смрт, не можеше да зборува, но покажа со раката - четири прста, а потоа свитка еден. Сакаше да каже: „Ми недостасува едно дете“. Тоа бев јас. Не успеав да бидам таму.“

Мајка ми и истата приказна од другата страна на светот

Мајка ми, Јошико, помина низ сличен пат. И таа го напушти домот - Јапонија - и дојде во Австралија поради љубов. Таа, како и Бјанка, мораше да се откаже од блискоста со своите родители.

„Мајка ми беше сериозно болна кога решив да се омажам за твојот татко и да ја напуштам Јапонија“, ми рече таа.

Нејзината сестра Теико ја молеше да остане и да им помогне да се грижат за баба Чијо.

„Но, сепак отидов. Се чувствував ужасно виновна. Знаев дека ако останам, никогаш нема да ги напуштам нејзините раце.“

Во Јапонија постои правило - родителите се грижат за своите деца кога се мали, а подоцна децата ја враќаат таа грижа.

Мисли за смртта

Ја прашав мајка ми дали размислува за смртта. Тоа е тема за која не сака да зборува.

„Немам проблем да верувам дека нема ништо по смртта. Само исчезнуваш во маглата... Иако пораснав во будистичко семејство, не сум религиозна. Се водам од сопственото чувство за добро и лошо“, рече таа.

Бјанка, од друга страна, не е толку смирена

„Не се плашам од смртта, се плашам да ги напуштам моите луѓе. Сега сфаќам дека сум на таа возраст. Не е трагично да умреш во осумдесеттите години - трагично е да умреш млад. Секој треба да живее до осумдесеттите години. Ќе наполнам 83 години во јануари.“

Само да можеше да ѝ се јави на мајка си

Ја прашав мајка ми што би им рекла на родителите ако можеше да им се јави по телефон.

Таа рече: „Би ѝ рекла: „Погледни што постигнав! Одгледав четири деца, сите се добро. Треба да бидеш горда на мене.“

Бјанка ми кажа нешто што никогаш нема да го заборавам: „Ја изгубив мајка ми пред 43 години. Но, за мене, таа никогаш не умре. Секоја вечер ја бакнувам нејзината слика. И повторно наутро. За сите мои мртви го правам тоа. Знам дека ги нема, но не поминува ниту еден ден без да помислам на неа, на мојот татко и на моето дете“, ја раскажа соседката на Бјанка оваа трогателна приказна.