Јазикот може да ја сокрие вистината, очите никогаш: Моќни цитати од „Мајсторот и Маргарита“
Романот „Мајсторот и Маргарита“ од Михаил Булгаков, кој по професија беше доктор, е дефинитивно дело што никогo не остава никого рамнодушен.
Фактот дека романот бил цензуриран во СССР веднаш по првото издание во 1966 година зборува многу за тоа.
Избраните цитати ќе доловат само дел од целата величественост на овој маестрален роман, кој заслужува да се прочита барем еднаш во животот.
-Следи ме, читателу. Кој ти рече дека нема вистинска, вечна љубов, ќе му го отсечам валканиот јазик на тој лажго! Следи ме, читателу, и само јас ќе ти покажам таква љубов.
-Да, човекот е смртен, но тоа не е целата неволја. Лошото е што тој понекогаш е одеднаш смртен. Тоа е трикот! И не може со сигурност да каже што ќе прави вечерва.
-Не сте Достоевски - му рече жената на Коров.
Како го знаете тоа?
Достоевски е мртов. Жената одговори со нешто помалку сигурност.
Протестирам! Бехемот интервенираше. Достоевски е бесмртен!
-Единствената причина што нема да се откажам од работите што ме растажуваат е затоа што тие ме прават и среќен истовремено.
-Колку пати само ви реков дека вашата основна грешка е што го потценувате значењето на човечките очи. Разберете, јазикот може да ја скрие вистината, но очите никогаш.
-Немој да се молиш на никого. Никогаш и ништо, особено не оние кои се посилни од тебе. Ќе се понудат себеси и сè ќе ти дадат самите. Седи, горда жено!
-На крајот сè ќе биде добро. Светот е изграден така.
-Треба да се признае дека дури и меѓу интелектуалците понекогаш може да се најдат и да се сретнат навистина екстремно паметни и интелигентни луѓе.
-Јас сметам дека кукавичлукот е најсериозен од сите човечки пороци.
-Вознемирени од прашањето, вистината за момент ви скока од дното на душата во очите и - сè е готово. Таа е забележана, а вие сте изложени, фатени!
-Тој што сака треба да ја дели судбината со оној што го сака.
-Сè беше точно како што требаше да биде.
-Мислеше дека ме навредува, нарекувајќи ме куче. Не гледам ништо лошо во тоа животно за да бидам навреден од тој збор
-... сфаќајќи и признавајќи дека веќе ништо од неговиот живот не може да се поправи, но затоа практично сè може да се заборави.
-Зошто да се оди по стапките на она што веќе завршило?
-Кој може да каже нешто во одбрана на зависта? Навистина е чувство од најнизок можен вид.
-Работата е дека човекот без внатрешна искра е во самата суштина на нештата неинтересен.
извор:stil.kurir.rs
