Се откина уште еден лист од ненапишаниот роман на ДНК...роман за човечноста, љубовта и светлината што ретко кој ја носи во себе како што ја носеше Панчо
Некои луѓе не заминуваат тивко. Заминуваат така што зад себе оставаат празнина која не може да се измери, ниту со солзи, ниту со зборови. Таков беше Панчо од ДНК.
Човек со големо срце, со насмевка што можеше да го растопи и најтешкиот ден. Музичар, но пред сè – човек. Оној што прв ќе се јавеше кога некој имаше мака, што ќе отвораше хуманитарни акции без да чека благодарност, што ќе собираше помош за други, додека тивко самиот се бореше со своите битки.
Панчо беше енергија што осветлуваше простории. Шеговит, топол, искрен до коска. Го чувствуваше светот и луѓето подлабоко од сите нас. Знаеше да те утеши со еден збор и да те насмее во миг кога тоа ти беше најмалку можно.
Неговите песни не беа само музика, беа сведоштво за животот – за љубовта, за болката, за надежта. Со секој стих, со секој настап, оставаше дел од својата душа. И сега, кога таа душа го пронајде својот мир, неговиот глас ќе продолжи да живее во спомените на сите што го сакаа и што ги допре со своето постоење.
Тешко е да се пишува за човек кој никогаш не бараше ништо, а даваше сè. За некого кој не глумеше добрина – ја живееше.
Панчо не беше само дел од музичко дуо. Тој беше дел од нашето време, нашите сеќавања, нашите младости. Беше човек што нè потсетуваше дека добрината не излегла од мода.
И токму затоа, денес боли. Затоа што со неговото заминување, се откина уште еден лист од ненапишаниот роман – роман за човечноста, љубовта и светлината што ретко кој ја носи во себе.
РЖМ/ИС
