Понеделнички муабет со Ана Бунтеска // Понеделнички муабет со Ана Бунтеска

А баравме само малку среќа

17 Ноември, 2025 08:12

Најубавите песни, писма и раскази ги пишувам во главата. Сеедно дали сум во автомобил, заглавена на некој семафор додека се џарам во хипнотизирачките “црвено, жолто, зелено” (па ми оди умот кај онаа детска серија на времето...што чудесна машинерија имаме во главите) додека не ми стане смешно, сеедно дали стојам на ред на каса во продавница, гледајќи ги лицата на луѓето околу мене кои се сè почесто уморни и безволни, сеедно дали седнувам на ред муабет со другар ми Шоте (или поточно, молчење) или дали ги сонувам. И како што тоа секогаш бива, најчесто ги заборавам пред да успеам да ги ставам во компјутер. На рака не пишувам одамна, ми летаат мислите побрзо отколку што можам да испишам, а башка веќе и сама не си го разбирам ракописот.

Како да чувствувам дека и покрај сите песни и колумни, немам сè уште ништо кажано, како да ми стои топка во градите која е од камен и која никако да се изрони, да ја снема. Деновиве неколкупати си помислувам што е она што секому од нас стои како тежина, без оглед дали знаете или не знаете да ја напишете. Знаете ли колку ми е истовремено чест, но и болка кога ќе ми кажете дека се чувствувате како да сум ви ги извадила на мегдан сите мисли, стравови, дробења на душите. И тогаш станува магично што делиме дел од Универзумот кој е идентичен за сите нас, без оглед колку и да сме различни. Сè што сум ставила тука, пред себе и пред вас било дел, по едно мало камче од мозаикот на мојот живот, со кој никако да се усогласиме дека треба да е понежен (или да сум јас помалку чувствителна). Дури и ми носи олеснување, дека ете, можам вака да наредам тоа што ми доаѓа без да ми е гајле како ќе бидам сфатена или несфатена, иако знам дека совршено ќе се разбереме.

Излегувам сама, секогаш или барем најчесто. Го носам лаптопот, некојпат книга или фотоапарат. Има ноќи кога сум надвор и не кревам глава од тастатурата, има ноќи кога само читам на некое светло без врска, од кое после ме болат очите, има ноќи кога само седам и ги гледам луѓето околу мене. Се обидувам да им ги замислам животите, муабетите кои ги тераат, шегите кои ги раскажуваат. Некогаш се фокусирам само на една личност, скоро како да посакувам да сум јас таа жена која седи наспроти мене и не ме приметува. Ја замислувам како се спрема по дома, дали косата и’ е тазе миена, каков шампон користи, дали кремот со кој се мачка после туширање мириса на кокос или некоја од оние чудни мешавини на млеко и мед. Ја доловувам посветеноста во шминкањето, како ја потпира раката на тоалетната масичка за да биде прецизна линијата која ја црта на горниот капак од окото, веднаш над трепките. Пред неа стојат неколку кармини во различни нијанси и бои, знам дека прави комбинации што ќе облече и дека така ќе го одбере и сјајот за усни. Фустанот е долг и шарен, во смирени бои, некако како да е најсигурно кога стануваш помалку и безличен во облеката. Потпетици или старки? Пуштена коса или собрана? Станувам таа непозната жена која пие нешто безбојно, во висока чаша со многу мраз, лимон и шарена цевка која како да пркоси на сета таа обезбоеност. Дури можем да ја почувствувам тивката возбуда која ја има, од исчекувањето на средбата со љубениот...или онаа доза на страв и неизвесност од првиот состанок.

Погледот ми застанува на парот во своите доцни 60-ти години. Секое движење им е смирено и бавно, како во однапред напишано сценарио. Се разбираат со многу малку зборови, сакам да верувам дека и тие два-три реда муабет им се колку да се прашаат еден со друг дали им е убаво, дали им е добро. Знам дека никогаш нема да ја доживеам таквата посветеност која им ја гледам во дланките додека таа го допира за да му каже нешто. “Ги испи апчињата за срце и притисок? Внимавај, топло е деновиве, терапијата се зема редовно”. Има периоди кога ми е мака што не бев способна да се вложам себеси за да изградам таков однос во кој ќе има длабочина. Има периоди кога сум благодарна што немам за кого така да се грижам или да бидам на едно место, со човек кој ќе ме знае дури и повеќе отколку што се знам сама себе. Дали ќе пишував ако бев некоја друга Ана, која ќе го потсетуваше човекот наспроти себе да го испие чајот додека е уште топол? Дали можеби ќе пишував поинаку или немаше воопшто да имам потреба од пишување?

Некогаш сум како во кожурец, во микро свет во кој е безбедно или барем познато. Ќе станам ли пеперутка или засекогаш ќе останам ларва? Најголемиот број пеперутки живеат само еден ден. Знаат? Што може човек да стори за еден ден, знаејќи дека тие 24 часа се единственото нешто што му останува. Ќе го мине денот јадосувајќи се дека му е последен или ќе го исцеди со последната капка. Што би сторила и како би го минала тој еден, единствен и последен ден. Не сакам да мислам на тоа сега, знам дека сите се смееме на излитените фрази како што се “живеј го секој ден како да ти е последен”, иако е можеби и најточна фраза која постои и чие значење и вистина ги разбираме кога ќе е доцна, или кога ќе сме премногу уморни за да смениме нешто.

Ја сакам бесцелноста на моите излегувања, оти знам дека нема ништо бесцелно колку и да се чини така некогаш. Дури и неправењето било што е правење нешто. Чистење на умот, прередување на мислите како кога ги прередуваш плакарите, пакувајќи ги зимските алишта и редејќи ги кошулите со кратки ракави, кои се шарени и весели. Токму тоа шаренило како да вели дека треба да се радуваш на денот, животот. Како потсетник дека радоста е сепак тука некаде. Ги вадам од големиот куфер сите фустани кои се згужвани, оти никогаш не научив како се редат алишта. Некои се стари и по две децении, некои се уште со етикети на себе. Тоа ме потсетува на баба ми која на посебно место си ја чуваше облеката за умирачка. Сè беше ново, од најлонските чорапи, костумот, до кондурите. Мене веројатно ќе ме закопаат во нешто за што ќе ме пцујат дека не сум го испеглала навреме. Никогаш не сум ја мистифицирала смртта, сепак и таа е дел од живеачката...но, нема за неа да пишувам денес, иако нема ништо морбидно во неа. Некогаш, начинот на кој живееме и како одбираме да живееме е поморбиден, полн несакање себе.

Не препрочитувам што пишувам, никогаш. Дури и сега кога ќе го напишам ова, ќе го пратам до луѓето кои веќе 8 години имаат безрезервна доверба во мојот збор, без цензура од нивна страна, без јас да мислам дали има грешки, дали сум можела нешто да дообјаснам. Секоја корекција на зборот, чинам дека ја јаде суштината и она што сум го чувствувала во моментот. Не водам дневник, не знам ни дали можам ова да го испишам ако не е наменето некому. Смешно ми е да си пишувам сама на себе, иако знам дека ова е токму тоа, моментот кога ви пишувам вам е моментот кога застанувам да се слушнам себеси. Има состојби на душата кои не се опишуваат со овие зборови или букви кои ги знаеме. Има нијанси на чувства за кои не се измислени зборови и кои колку и да ги раздробуваш, не доловуваат скоро ништо. Само даваат замаглена слика која навестува нешто, но останува неискажано.

Ми фалат зборови, ми фалат барем уште дузина букви со кои ќе оформам приказна. А ги имам во некое ќоше од умов, знам дека се тука некаде.

Еден ден ќе излезам од кожурецот во кој спијам долго време и ќе научам повторно да зборувам, лесно и питко како што пишувам, без да се мачам. Тогаш можеби ќе знам да кажам која сум и зошто сум тука. Единствено што знам со сигурност е дека сите сме дојдени на овој свет, трагајќи по едно мало парче среќа...како сигурност, утеха, љубов кон себе. И знам дека на сите наши различности кои се што од табиет, што од начин на живот (по наша волја или не, сеедно) сите сме толку многу, толку фасцинантно исти кога ќе ни ѕирне некој во душите.

Да сте ми живи и здрави, ви подарувам песна.

До следниот понеделнички муабет,

За Женски Магазин, Ана Бунтеска

И можев стотици зборови да наредам

да ти ја навезам болкава на хартија

да ти кажам како не дишам деновиве

да ти раскажам како земам длабоко воздух

а се чувствувам дека кај грлото ми заглавува

и не, не е до загадувањето

ниту до моето срце е

впрочем

тоа секогаш чука како поулавено