Ана Бунтеска: Некојпат си мислам дека те измислив
Некојпат си мислам
Ете така во умов си велам
Оти те имам измислено
Само за да можам да те напишам
Или себе во стихови да се ставам
Дека не постоиш
Или дека си можеби предалеку
За да можам да те дофатам
Тебе, или себе...сеедно
Некојпат
Ама не толку често
И не толку долго
Си помислувам дека сон си
Или некаков копнеж
Можеби и надеж
Кој ли ќе знае
Што на умов му се сака да врти
Или што срцево сака да осети
Та си се насмевнувам во себе
И си велам што будала жена сум
Кога сенка ми треба
За да сетам оти жива сум
Некојпат се прашувам
Дали воопшто го има
Она што со тебе го сакам
Кој и да си, каде и да си
И те ишкам од главава
Како досадна мува која упорно
Упорно застанува на работ од шољата кафе
Како намерно да сака да ме нервира
Некојпат...
Само ќе те отсонувам
Со замаглен лик
Или некој кој не го познавам
Ама пусто дишењето ти го знам
И допирот ми е како дома да сум
И после денот го колнам
А ноќите ги развлекувам
За доволно да се уморам
И да заспијам без соништа
Некојпат навистина помислувам
Дека ете, само те измислив
Колку да имам каде да се вратам
Колку да имам каде да се најдам
Ама чудно, многу чудно
Што болката не ми е измислена
И што секојпат длабоко ја доживувам
Како да имам минато со тебе
Иако не си тука во сегашноста
Како да ќе ми недостасуваш во иднина
Во која ниту себе не се гледам
Некојпат си мислам дека не постоиш
И дека само ми требаш за на хартија да те ставам
А секојпат раната во градиве пресна е
Без коричка да фати
Која пулсира и ме потсетува
Дека сепак...сепак постоиш
