Кога последните видеа стануваат последен спомен: Болката на оваа мајка од Кочани не се опишува
Последните видеа… последните мигови кога едно дете беше живо, среќно, насмеано. Моменти во кои блеска младост, чистота и радост – без знаење дека тоа ќе биде последниот пат кога светот ќе ја види таква. Овие снимки за една мајка се најболниот и воедно најсветиот спомен што постои. Спомен што боде, но и чувa. Спомен што плаче, но и сведочи.
Во нив е Ивона – светлина што оди, игра, пее и се смее. Душа што носи радост. Девојче што не знае дека последниот танц е снимен, дека последната насмевка е фатена во кадар, дека последниот здив ќе биде заробен во телефон наместо во прегратка.
Но потоа доаѓа ноќта што го уништи семејството. Ноќта кога смеењето го замени паника, кога песната ја изеде чад, кога младоста беше згасната од туѓи пропусти и туѓа немарност. Во тие видеа се гледа борбата – чекор до спас, чекор до воздух. Детски глас што трепери: „Брат… помогни…“ И тишина. Тишина од оние што требале да подадат рака. Тишина што убива.
Мајката ги гледа тие последни секунди и не постои збор што може да ја опише болката. Гледа како нејзиното дете се бори за живот, како паѓа, како исчезнува во мракот. И живее со чувство дека да можела – би го скршила екранот, би влегла во кадарот, би ја зела во прегратка, би го спречила злото.
Овие видеа остануваат нејзината најголема рана и нејзината вечна врска со Ивона. Последен доказ дека постоела, дека љубела, дека живеела со целата сила на едно младо срце.
„Ти ветувам, ќерко моја,“ вели мајката, „дека твојата приказна ќе ја кажувам додека дишам. Дека твојата светлина нема да згасне. Дека правдата ќе ја барам до последен здив.“
Овие последни видеа се болка. Но и вечност. Ивона останува таму – последен пат насмеана, последен пат жива, последен пат светлина во темнината што ја украде.
РЖМ/ИС - ФОТО: printscreen Fejsbuk profil
