Промени во родителството: Како денешните родители го губат авторитетот и упатствата за воспитување на децата
Родителството драстично се промени со текот на годините, а промените во пристапот кон воспитувањето на децата сега се очигледни во секојдневните ситуации. Додека постарите генерации растеа под јасни и цврсто поставени граници, денешните родители честопати се наоѓаат во дилеми за тоа како да постават граници и како да го контролираат однесувањето на своите деца. Ова стана очигледно во парковите, каде што младите родители се борат со основни предизвици како што се хранењето или дисциплинирањето на своето дете. Во овој контекст, разгледувам како се промениле пристапите кон воспитувањето на децата и што би можело да биде корисно за новите генерации родители за повторно воспоставување стабилност и рамнотежа.
Иако родителството денес не е полесно, пристапот е многу поинаков.
Додека ги гледав младите родители во паркот, честопати им се восхитував на нивната посветеност, но исто така сочувствував со нив затоа што изгледаа исцрпени и фрустрирани. Родителите трчаат по своите деца, обидувајќи се да ги нахранат во трката затоа што детето „само сака да јаде“. Замислувам дека оваа ситуација станува сè почеста - младите родители сметаат дека нивна задача е да ја исполнат секоја желба на своето дете и да му дозволат целосна слобода, но се чини дека ова не е најдобриот начин да се воспитаат.
Овој тренд, според кој децата често не познаваат граници, почна да ги заменува постарите и построги методи на дисциплина. Се сеќавам на времето кога границите беа јасни. Родителите имаа авторитет, а децата беа воспитувани со јасно поставени норми и правила кои беа неповредливи. Ова вклучуваше почитување на наставниците и старешините, пишување домашни задачи, па дури и носење униформи на училиште. Возрасните беа тие што ги поставуваа правилата, а децата ги следеа, честопати без премногу прашања.
Во минатото, границите беа несомнени.
Се сеќавам на деновите кога бев дете. Татковците гледаа со прекор кон масата, а нивниот авторитет беше несомнен. Само запомнете колку беше јасно што може, а што не може да се направи. Наставниците имаа висок статус и почит, додека родителите беа основа на секој ред во куќата. Ако не ги исполнивме очекувањата, се знаеше што ќе следи - од губење на привилегии до физички казни. Границите беа цврсти и не се дискутираше, бидејќи имаше јасност за тоа што е во ред, а што не.
Со оглед на тоа, кога детето не се покоруваше, казните беа брзи и ефикасни. Децата немаа право на долги дебати или преиспитување на родителските одлуки. Ако не јадевме што беше на масата, нè чекаше уште поголема порција од истата храна, само на следниот оброк.
Иако овие методи понекогаш беа ригорозни, тие беа предвидливи и конзистентни. Децата растеа со јасно чувство на одговорност, почит и дисциплина.
Општеството се менува - дали тоа влијаеше на родителството?
Денес, ситуацијата значително се промени. За жал, општеството премина во фаза на релативизирање на секоја форма на дисциплина. Кога ги гледам денешните родители, ми се чини дека родителството станало повеќе како „служба“ отколку „воспитување“. Децата често се перцепираат како „нежни животни“ на кои им е дозволена поголема слобода и простор, додека во исто време важните принципи на одговорност и доследност често се занемаруваат.
Се поставува прашањето - што всушност тргнало наопаку во пристапот кон децата? Зошто многу родители забораваат на границите во нивната грижа за емоционалната благосостојба на своето дете? Постојат многу причини зошто се случува ова. На пример, притисокот на современото општество, стресот од балансирање на кариерата и родителските одговорности и медиумската слика за совршени родители може да доведат до тоа родителите често да се чувствуваат несигурно во врска со сопствените одлуки. Социокултурните фактори исто така играат значајна улога во тоа како се воспитуваат децата денес - светот е брз, социјалните мрежи го преплавуваат секојдневниот живот, а децата поминуваат сè повеќе време во виртуелните светови.
Дигиталната револуција го промени начинот на кој децата го поминуваат своето слободно време. Социјалните мрежи, игрите и екраните ги заменија физичките активности и интеракциите во природата. Кога ги набљудувам младите родители во паркот, ми се чини дека децата повеќе играат на своите таблети или телефони отколку што трчаат надвор. Не е само прашање на технологија, туку и промена на општествените норми што им овозможува на децата да поминуваат повеќе време во затворен простор.
Зошто границите и дисциплината треба да продолжат да бидат основа на родителството?
Како родител кој пораснал со јасни граници и цврсти упатства, верувам дека е клучно родителите да одржуваат авторитет и доследност. Децата треба да знаат дека постои ред, дека постои време за јадење, спиење и играње. Возрасните треба да бидат тие што ги поставуваат границите, а не обратно.
Исто така, има многу работи што се занемаруваат во денешниот пристап кон дисциплината. Денешните родители, честопати под влијание на сопствените несигурности и потребата за емоционално прифаќање, им дозволуваат на децата сами да управуваат со своето време и одлуки, што може да доведе до целосно губење на рамнотежата. На пример, ако детето не сака да јаде спанаќ, родителот може да му понуди алтернатива во форма на нездрава храна, што секако не е добро за развојот на детето. Компромисите во основните работи како што се исхраната, спиењето и однесувањето можат да создадат нарушување и несигурност.
Родителството не е само задоволување на моменталните желби на детето, туку и градење карактер и здрави навики за живот. Децата треба да разберат дека постои нешто надвор од нивните моментални желби, дека постои заеднички живот во кој сите треба да се прилагодат, не само тие.
Возрасните мора да бидат лидери, а не слуги
На крајот на краиштата, клучот за успешно родителство е доследноста и поставувањето здрави граници. Децата не смеат да бидат „родителски диктатори“ кои одлучуваат што ќе се прави и кога. Иако е важно да се покаже разбирање и љубов кон детето, важно е да се постават јасни упатства и да се постават граници што не треба да се преминуваат. Родителите мора да бидат лидери, а не слуги. Ако не се постават граници, децата ќе пораснат во несигурни поединци кои не се во состојба да управуваат со сопствениот живот.
Со оглед на овие промени, важно е да се вратиме на основите и да се потсетиме на вредностите на почит, одговорност и дисциплина. Ако сакаме да одгледуваме среќни и стабилни деца кои ќе имаат основа за градење здрави навики за живот, мора повторно да воспоставиме граници и да им покажеме што значи одговорно однесување. Само тогаш ќе им овозможиме да станат одговорни и среќни луѓе во општеството.
РЖМ/ИС
