Снаата секогаш ги зема најубавите работи, а ќерка ми останува со ништо – исповед на мајка која се чувствува виновна
Јас сум мајка која има и ќерка и снаа, и веќе со години живеам во внатрешна борба.
Снаата секогаш е прва кога треба да се избере нешто убаво – од поклони, гардероба, па дури и од ситници низ домот. Ја оставам да избере прва, од страв да не се почувствува запоставена или отфрлена. Секогаш си велам дека како снаа, таа е „новата“ во семејството и мора да се чувствува прифатена.
Но, додека ѝ давам предност на снаата, гледам како мојата ќерка останува со празни раце. Таа е скромна, тивка и речиси никогаш не се буни. Го гледам тоа во нејзините очи – болката што за неа не останува ништо. И секојпат ми се стега срцето.
Снаата е алчна, сака да собере сè што е најубаво. И јас, за да ја одржам семејната хармонија, молчам и се правам дека не гледам. Но, вистината е дека ме гуши чувството на вина. Се чувствувам како да ја изневерувам сопствената ќерка.
Се прашувам – дали правам добро? Дали со моето балансирање всушност создавам неправда? Сакам двете да бидат среќни, ама понекогаш ми се чини дека со тоа што премногу ѝ давам на снаата, ја оставам ќерка ми обесправена.
*Идентитетот на раскажувачката е познат на редакцијата
Фото извор: Pexels
