За мир у куќа
Кој би рекол!? Никој!
Насмеана си, косата ти е фатена во уреден реп, нашминкана си, спастрена, дотерана. На лицето ни трага од бура. Како одлично научена и усовршена мимикрија, која прикрива секаква тага и болка. И бес и гнев и немоќ. Камелеон може вода да ти носи.
На лицето ни трага од ова. Последен одраз во огледалото сабајле и ете го “оп, ликот за новиот ден“.
Насмеано добро утро на комшиите по скали и внатрешен додаток “се е во ред, благодарам што не прашуваш уште повеќе“.
Оти ако прашаш, мош ќе се распаднам тука пред тебе.
А внатре!? Еееее внатре. Кое внатре. Она внатре, што никој не го гледа. Твоето тивко внатре.
Твоето внатре кое тивко врие.
Како супа што стоела предолго на рингла. Не зоврива, ама е на работ да зоврие.
Внатре севезден една тивка, ситна болка што не боли телесно, туку како некое невидливо, бесшумно стегање во градите.
Како некој да ти ставил тежина на градите, па те прашува “зошто не трчаш побрзо“.
И не дека е од денес и не дека почнува од денес. Не! Се насобрало. Се насобрало како валкани алишта во ќуп за перење.
Ете така се насобрало. Од синоќа, кога не си успеала да си легнеш навреме, затоа што требаше да пуштиш уште една машина, па да ја дочекаш таа машина, па ај и да ја пружиш за да не се стуткаат ептен алиштата, па потоа да треба три дена да ги пеглаш. Да, на сѐ треба да мислиш. Баналност!? Ништо не е баналност за тебе. За тебе се е однапред смислено. Затоа што си жена и затоа што просто мораш да мислиш така.
Се насобрало од викендот, кога ти си мислеше дека ќе се одмориш, ќе добиеш малку тишина, ќе ги добиеш “сите четири у вис“, а на крајот испадна дека ти фалеа уште две раце, па да имаш четири, за да можеш да завршиш сѐ. Сите обврски што ти се распослаа по цела куќа.
Па од минатата недела, кога и кажа на другарка ти дека немаш време за кафе, а ти уствари неаш време ни за себе, а не само за кафе.
Од сите тие “тихички“ моменти, што само се точкаат едно по едно, а ти ги прескокнуваш исто така едно по едно.
Тие така си се таложат едно по едно, се додека не станат планина, која веќе нема да можеш да ја прескокнуваш.
Знаеш и сама, дека лутината што ја чувствуваш денес, не е нова. Ич не е нова.
Стара е, порасната е.
Се родила во сите оние “нема везе“, во сите оние “ќе издржам уште малку“, во сите оние “ај уште ова, ај уште она“ и најважно во сите оние “важно е другите да се добри“.
Мажот да е добар за мир у куќа, децата да се добри, за да сум јас добра мајка и родителите да се добро, за да си немаш петно на душата.
И потоа - денес, те прашуваат нешто додека ти набрзинка со едната рака ставаш садови во машината, а со другата бришеш подгорена кора од шпоретот.
Одговараш уморно и речиси низ заби, а тој- “еј само прашав, што ти е!?“.
И тоа е капката. Последната капка.
Не затоа што “само нешто прашав“, туку затоа што во тоа негово “само нешто те прашав“, се крие целата негова неспособност да види дека ти веќе петти ден, или петти месец по ред дишеш на кратка сламка. На шкрги. Дека целата си растргната, дека сѐ уште се трудиш да не испаднеш непријатна (најблаго речено), ем заради себе, ем заради него, ем заради децата, и конечно, заради мир у куќа. (Ова е сигурно најупотребуваната женска реченица)
А всушност си на раб на нервен слом.
И кога ќе му речеш
- Не можам секогаш да бидам таа што… (било што)
Тој ќе те погледне збунето, речиси и искрено.
- Ама што ти фали сега!?
Што ми фали!?
Ми фали тебе да ме видиш. Ми фали тебе, да ме прашаш како сум и да сакаш да ме чуеш.
Ми фали “што сакаш да направам за тебе“, ми фали “ај седни ти, ја ќе завршам работа“.
Ми фали да ме прашаш зошто сум лута, а не да се криеш како “онакво под кошула“, преправајки се дека ништо не гледаш и дека “сигурно ќе и помине и овој пат“.
Не го изговараш ова, само го помислуваш, бидејки многу добро знаеш дека нема да те гушне и да ти ја собере тагата, (како на филмовите) туку ќе те направи исфрустрирана, “во јајцето влакно“, “не знаеш што сакаш“, ај жити се среди се малку“… сосе трескање врати, сосе мајки- шајки…
А такво нешто ич не ти треба.
И така решаваш да си одмолчиш и овој пат. За мир у куќа. За децата, за комшиите, за ручкот, што после треба да го јадете сите заедно на маса. Ручекот, што ти ќе го направш се разбира. И садовите што ти ќе ги измиеш.
Не се расправаш, само си ја земаш лутината под мишка со себе и пак си ја сместуваш таму некаде во градите. Има место и за оваа. Си мислиш.
Утре сабајлето, пак си ја ставаш во ташната, заедно со несесерот, мобилниот и влажните марамчиња.
Си одиш пак на работа и си кажуваш себе си “ај нема везе“. Си кажуваш и тоа дека можеби е нешто до тебе. Дека се е ок, ама ете, ти ја правиш истата драма, како што ја правеше мајка ти, баба ти…
Ете тоа си кажуваш. И така секој ден.
Лутината на жената не е сцена. НЕ! Не е караница. Не е бура. Ништо од ова. Лутината на жената е само болка во грбот, што самата си ја навлекува во креветот секоја вечер.
Со причина, или без причина, само еден Господ знае, што би рекла баба ми. И мајка ми. Еве и јас сега.
Ништо, толку, само сакав да знеш дека не си сама. И дека сите низ истот поминуваме. Вака, или онака. Помалку, или повеќе.
Зошто!? За мир у куќа. Малку ли тоа…!?За Женски Магазин, Тања Трајковска
*Ставовите изразени во колумната се исклучиво лични ставови на авторот и тие не мора нужно да ја одразуваат уредувачката политика на Женски магазин
Колумната можете да ја слушнете во аудио верзијата подолу:
