Билборд на гладот
Секое сабајле кога одам на работа, на првиот семафор ме дочекува огромен билборд со насмеан кандидат за градоначалник.
Под него пишува нешто во стилот на “за подобра иднина“, или некои слични безмилосно лажни ветувања. Ми е срам да ги читам слоганите.
Јас пак, исто така секое утро, во глава си ја вртам мојата лична кампања - како да го истерам месецот со парите која никогаш не ми стигнува.
Си пресметувам дали ќе можам да ја платам сметката за струја, дали и колку ќе ми остане за пазарење, дали ќе можам да си приуштам некој викенд, патување…, или ќе морам да си измислувам изговори.
Две реалности една до друга и двете бесрамно различни.
Живееме во држава, каде повеќе од половина народ едвај врзува крај со крај. Луѓето бараат и чекаат акции во маркетите, мерат грам по грам на зелен пазар, се откажуваат од одмори и се почесто живеат на кредит само за да го преживеат месецот.
Родителите прават математички акробации за да купат книги и облека за децата, а пензионерите бројат денови до следната пензија, како воздух да бројат.
Воздух за живот.
А во истото тоа време, за едни локални избори, се трошат милиони евра. Милиони евра за реклами.
На телевизија, на радио, на портали, на автобуски станици, на билборди на секој агол. Градот е претворен во шарен циркус, каде што “ветувањата“ светкаат посилно од уличното осветлување.
Политичарите наместо да ни решаваат проблеми, ни се продаваат како шампон во реклама, со насмевка, со совршена фризура, со слоган кој звучи убаво, но е празен.
И додека на секој агол ме гледаат од паноа, јас чувствувам гнев. Лутината ме голта, затоа што знам дека парите што ги фрлаат за едно нивно лице на плакат, можеле да бидат нови клупи во училишта, поправен кров во градинка, нови книги за библиотека, или топли оброци во народна кујна на пример. Колку ли смејства можат да се нахранат со парите од еден телевизиски спот во ударен термин?
Колку деца ќе добиеја бесплатни учебници од цената на еден билборд на раскрсница?
Секој плакат што го гледам е како шлаканица врз лицето на реалноста. Затоа што ја покажува нивната моќ, а нашата немоќ. Јас се чувствувам како да сум заробена во рекламна кампања, која никогаш не сум ја побарала, ниту сум се согласила да ја плаќам. Но сепак ја плаќам со моите даноци, со моето трпение, со моето достоинство.
Она што најмногу боли е што политичарите не гледаат како публика, а не како граѓани. За нив ние сме бројка во анкети, статистика за изборни резултати, ние сме таргет група на која треба да и се продаде приказна. Нашата сиромаштија не е нивни проблем, таа е само декор во нивниот спектакл.
Тие не потсетуваат на актери во скапа претстава, која ја играат за себе, додека ние сме публика, што плаќа карта, ама останува гладна. Најстрашно од се е чувството на немоќ. Знам дека кога ќе заврши изборниот циркус, тие ќе продолжат да седат во удобните фотељи, а јас пак ќе останам со истите грижи. Ќе останам со моите сметки, со моите празни џебови… Многумина ќе останат и со прашањата на сопствените деца, зошто нема нов ранец како другарчињата.
И не сум сама, ова е колективна немоќ на цел еден народ.
Но можеби токму во тоа чувство се крие нашата сила. Ако ништо друго, ние сме тие што гледаме. Ние сме тие што паметиме. И ние сме тие што еден ден ќе треба да си одговориме, до кога ќе дозволуваме парите за нашата иднина да завршуваат по плакати кои утре ќе ги покрие прашина.?
Затоа, кога следниот пат ќе ми се насмее кој било политичар од билборд, нема да ја видам неговата “подобра иднина“. Ќе ја видам сегашноста-гладна, уморна, со излитени чевли и со празен фрижидер. И ќе си го поставам истото прашање, што сите треба да си го поставиме:
„Дали оваа насмевка вреди повеќе од една топла ужинка за нашите деца?“
За Женски Магазин, Тања Трајковска
*Ставовите изразени во колумната се исклучиво лични ставови на авторот и тие не мора нужно да ја одразуваат уредувачката политика на Женски магазин
Колумната можете да ја слушнете во аудио верзијата подолу:
