Ана Бунтеска: Градот кој повеќе не е мој
Го ловам мирисот на летото,
затскриен меѓу два контејнери
во кои скапуваат
остатоците од неделниот ручек,
измешани со отпушоци од цигари
на кои има засушен кармин и плунка
и неколку лушпи од сезонското овошје
како сведоци на обидот за здрав живот.
Го ловам синилото на небото,
кое срамежливо ѕирка помеѓу зградите
чии балкони се испресечени со жици
на кои се сушат тазе испрани алишта
и од кои не ќе остане трага од омекнувачот
со мирис на лаванда
или море, сеедно,
што брзо испарува
и се меша со реата на сметот.
Го ловам вкусот на првите цреши
кои се големи и без црви во нив,
со нота на безличност во себе
(или ако повеќе милувате)
без арома од детството
донесени од некоја странска земја,
набрани од дрво кое не расте на мојата земја
денес е модерно да негуваме манири, а не здравје.
Ја барам смеата на плочникот,
кој зјае празен од мојот прозорец
а под кошот стои издишана топка
како младоста која им ја земавме на децата,
чиј џагор се слуша
на неколку илјади километри
од местото во кое се родени и израснати,
а кое повеќе не им е дом.
Деновиве беше Задушница,
која се погоди во пеколно жежок ден
а букетот цвеќе овена предвреме,
исто како што овена зеленилото
покриено и натиснато од бетон и асфалт,
чија прашина ја наоѓам во косава
и во буквите на една тажачка.
Ја барам надгробната плоча
на градот во кој живеам,
за да запалам свеќа
на умрената надеж за чист воздух.
Овој град повеќе не е мој!
Ана Бунтеска
