Мајка од Белград: Зошто нема да го испратам детето во градинка
Ако постоеше
мерна единица за пријателство, тогаш тоа ќе беше крикот на среќа меѓу двете близначки откако ќе
ги видат моите ќерки на
видео-врска, и нивните пријатели од градинка. Таа количина на радост само
децата ја знаат и возбудата
да играат повторно, дури и ако тоае виртуелно,
го стопија моето срце во еден момент. Ги оставив со барбики и партали и со тежина во градите
затоа што знаев дека видео повикот ќе биде проследен со прашањето „Кога ќе одиме во градинка?“.
„Жал ми е, нема да одите наскоро“ беше одговорот што моите ќерки го слушнаа кога седнавме да разговараме за темата. Не знам дали има дете кое ќе се задоволи од краток одговор, особено со одоговор кој не му се допаѓа. Дозволено ли е сега да одиме во градинка? И кога ќе биде дозволено? Дали некој од другарчињата сепак ќе оди и зошто не овимение - ова беа само некои од прашањата на кои се обидов да одговорам. Не знаев дали сè уште се обидував да ги објаснам нелогичните работи за себе или за нив.
- Градинките се отвораат за помалку од 10 дена, иако епидемиолозите на Кризниот штаб јавно кажаа дека не се за тоа.
- Во државните градинки бараат потврда дека и двајцата родители мора да се вратат на работа, а во приватните градинки не им треба потврда, но желбата на родителите е доволна. И во двата случаи, треба да има потврда од педијатар дека детето е здраво.
Се сеќавам кога директорот на градинката ни кажа пред неколку дена, во групата на родител на вибер, дека градинките почнуваат да работат. Без дури и да пишуваат според кои критериуми децата ќе се вратат во градинка, најгласните беа оние кои со воодушевување ја поздравија оваа порака со задолжителниот слоган „Погледни ја Шведска, што и недостасува“.
И секогаш ни се чинеше дека немаме сочувство кон другите и ги почитуваме потребите на другите луѓе, отколку што секогаш гледавме за свој газ. Како ќе изгледаат овие градинки, ако сите сега ќе се собереме во нив? Дали мерките што ги донеле ќе можат воопшто да се спроведат доколку има деца таму како и обично? Дали власта е свесна за видот шизофренија што ја направи … На крајот, вие останете луди и преиспитувајте ја својата одлука - дали фактот дека сè уште нема да испраќате дете во градинка е паметна работа - како за вас, така и за детето.
Сите сме во ист сос
Не можам а да не бидамблагодарна што сè уште имам работа, затоа што сум свесен за сите што останаа без неа. Благодарна сум и на мојата компанија, која воведе работа од дома уште пред воведувањето вонредна состојба во земјата, за да можам да работам од дома додека моите деца се дома.
Секој што некогаш се обидел да работи од дома со деца, знае колку е тешко тоа - милион прекини, служење храна, чистење по тоалетот. Милион обиди да се забавува дете, многу грижи на совест и прашања - дали им дадовме премногу да гледаат цртан филм и премногу сладки. И не знам дали им е потешко на оние што имаат училишни деца, па после својата работа треба да го контролираат поминатиот материјал со нив, или за оние кои имаат двегодишни деца - сè уште мали за да се забавуваат сами и премногу мали за да ја разберат целата оваа ситуација - зошто не одиме никаде , зошто нема градинки, зошто не не гледаат баба и дедо. Тешко е за сите и сите сме во ист сос.
И ако е така, дали можеме барем во ваква ситуација да бидеме во солидарност - да им дадеме предност во градинките на оние на кои навистина им треба? Дека родителите за прв пат ги носат своите деца во градинка, чија работа зависи од тоа дали има некој да се грижи за нивното дете. Да им се олесни на наставниците да применат мерки и да работат во услови во кои порано не се работеле.
Можеме ли ние, на кои исто така им е тешко, но не и неопходно, сепак да бидеме трпеливи барем неколку недели од приближувањето на децата во градинка и да им дозволиме на другите да имаат приоритет? Можеме ли ние, родители, да бидеме попаметни и сами да одлучиме, за она што власта требаше да ни го препорача?!
