Сите ние имаме некој што го немаме!
Сите го имаме оној дел од душата што некогаш останал некаде, засекогаш израснал со некого. И ниту дождот, ниту ветровите, ниту годините, ниту другата среќа, ниту тагата не можат да направат ништо за тоа. Едноставно тоа е така. Можеби така треба да биде. Тој не е паметен човек.
Сите имаме некој далеку чии гради биле гнездо за гледање рани и за хранење гладни страсти. Некој кој не е дел од нашите животи, можеби навистина никогаш не бил, но чувствувавме дека е. Му се предадовме. Тој ни беше се.
Некој кој напамет го знае распоредот на бенките и брчките на лицето. Некој чии усни можеш да ги нацрташ без да гледаш. Чиј мирис го паметиме и уште ни е во ноздрите како вчера, лани, децении.
Некој со кој некогаш, како стар пријател кој долго време не сме го виделе - разговараме во тишина. При што помислата на лицето расте таа чудна насмевка, која не може да се класифицира во ниту една категорија, недефинирана.
Сите имаме некој кој ни бил среќа, а не бил. За кого сакавме да биде, но не било судено. И нема врска со она добро е што е така, што реалноста е тотално поинаква и што има причина зошто тоа не било „тоа“, нема врска со рационалноста. Затоа е и така. Некој засекогаш туѓ, а секогаш наш...
Некој за кого во детските приказни за поранешните љубови се буди бујна воздишка. Иако сме среќни со некој друг, со него имаме дом. Тој е оној. Но, тој некој таму… тој беше некој што сакавме да бидеме „оној“. И тие беа подготвени на се, не знаејќи дека кога е тоа, тогаш не ти треба се, тогаш не ти треба ништо - само нека се поклопат душите и ќе има едно срце што дише.
Некој чија слика се чува без причина иако има цели албуми во неговата глава. Некој чија насмевка му ја продаде душата на ѓаволот. Чии допири ја изгореа кожата како оган. Од чии зборови душата порасна и се прелеа по рабовите. Кој нè повреди без можеби да го знае тоа, а не требаше да го знае.
А можеби знаеше, како да е важно, ништо не го менува тоа. Останува само тој некој што го немаме, а можеби и никогаш не сме го имале. Но, тој беше почеток и крај за нас, некој кој од невина душа и срце направи девојка и чиј поглед засекогаш остана врежан во аглите на очите.
Некој на кого му пишувавме писма, но никогаш не ги пративме. Некој со кој сме живееле цел живот во нашите умови. И сè ни беше лесно. Едноставно тоа е така затоа што ние го сакавме.
Сите имаме некој што го немаме... А на тоа потсетува еден обичен есенски ден, глас на случаен минувач или песна на радио.
Така мислата запира, времето запира. Потоа повторно назад, на стариот начин, на вашиот живот.
Фото: Freepik.com
Извор: Аtma.hr
