„Тој сè уште не знае дека патува кон љубов, не кон уште едно напуштање“: Приказна што ќе ви го стегне срцето
На задното седиште од автомобилот, свиткан во аголот, со глава спуштена и очи без сјај. Мал, исплашен и треперлив. Ова куче не знае дека овојпат не оди кон уште еден крај, туку кон нов почеток.
Не знае дека за првпат по долго време – некој го вози кон дом.
Со месеци, можеби со години, неговиот свет бил студ, глад и страв. Научил дека е побезбедно да молчи, да се крие, да не дише премногу гласно. Научил дека човечките раце можат да болат, дека викотот значи опасност, дека љубовта е нешто што не постои за него.
Сега, иако е спасен, телото му сè уште го тресе споменот на минатото. Не може да разбере дека ова патување не завршува со ново напуштање, туку со спасување.
Не знае дека врвката околу вратот не е затвор, туку заштита. Не знае дека кога ќе застане колата, нема да биде истуркан, туку ќе биде прегрнат.
На крајот од ова патување го чека врата – негова врата. Дом во кој ќе има ќебе само за него, полн сад со храна, топли раце и срце кое нема да го повреди.
Еден ден ќе ја крене главата.
Ќе се осмели да погледне во очи човек и нема да види опасност, туку љубов.
Ќе почувствува рака што не удира, туку гали.
Еден ден ќе научи дека зборот „семејство“ може да се однесува и на него.
И кога ќе заспие на својот кревет, со полн стомак и срце што конечно мирува, можеби нема да знае како стигнал таму. Но ќе почувствува – длабоко, тивко, сигурно – дека кошмарот е завршен.
Дека конечно е дома.
Оваа приказна не е само за едно спасено куче. Таа е огледало на сите што поминуваат покрај гладните, болните и напуштените животни.
Секој што може да вдоми, да спаси, или барем да остави трошка храна – може да промени нечиј свет.
Бидејќи љубовта не се мери со зборови, туку со дела.
РЖМ/ИС - Превземено од Фејсбук
