Жените во „машките спортови“ ги надминуваат или се изедначуваат со мажите: Кик боксерката Гордана Цветковска Бошевска ја живее фразата „Еднаш спортист засекогаш спортист“
Во време кога спортот сè повеќе ја надминува традиционалната поделба на „машки“ и „женски“ дисциплини, се појавуваат гласови кои со сопствениот пример го менуваат начинот на кој општеството гледа на спортските улоги, успехот и упорноста.
Во интервју за „Женски магазин“, Гордана Цветковска Бошевска спортистка со долгогодишна кариера во боречки спортови зборува за личното патување низ предизвиците на кикбоксот, влијанието на спортот врз карактерот и важноста на физичката активност за жените.
Со јасен став и инспиративна визија, таа ги отвора прашањата за родовите бариери, поддршката на младите таленти и потребата од доживотен спортски ангажман во Македонија.
1. Како се чувствуваш како жена во „машки спорт“ и дали е оправдан епитетот -машки за некои спортови ?
-Благодарение на растечкото присуство и влијанието на жените во спортот денес се чувствувам многу зајакнато бидејќи со секое појавување на секој наш натпревар и со постојано докажување по борилиштата и преку борбата за успех го туркавме спортот напред – не само за себе, туку и за секој на кого некогаш му било кажано дека не припаѓа таму.
Може епитетот „машки“ да е оправдан само историски бидејќи честопати во минатото повеќето спортови беа организирани и структурирани за мажи, а не за кој е способен да учествува и да се натпреварува, а ние жените сме биле исклучувани или законски или културно.
Повеќе не е така, сè повеќе девојки и жени влегуваат во спортот од кога било досега, честопати надминувајќи ги или изедначувајќи се со машките спортисти во техника, ментална цврстина и посветеност. Вештината, моќта и конкурентноста не се машки особини туку човечки особини.
2. Kога почна да тренираш каков беше твојот професионален развој?
-Тренирам уште од 11 годишна воздраст, најпрво карате каде што ги постигнав моите први успеси, а подоцна бев меѓу неколкуте пионери жени во кикбоксот кои ја претставуваа Македонија и постигнаа високи резултати како на европско така и на светско ниво.
Секако со ваквите достигнување паралени беа и справувањата со неуспех, губење на натпревари, соочувањето со повреди или настапувањата под притисок за успех кои паралелно градат и емоционална издржливост. Отпорноста е заеднички мускул, ќе паднете, но ќе научите, ќе се адаптирате и ќе се вратете посилни.
Спортот нѐ учи да се вратиме без да се изгуби мотивација, а победите во натпреварите градат верба во способноста за напредување и таа верба се пренесува во секојневниот живот, во работата и секојдневните односи.
3. Дали сметаш дека кикбоксот денес треба да биде пораспространет помеѓу девојчињата и жените како техника на самоодбрана?
-Најпрво како спорт со интензивни движења многу ја подобрува силата и издржливоста, одличен е за кардиоваскуларното здравје, а истотака ги намалува стресот и анксиозноста.
Апсолутно дека кик боксот може да биде многу корисна пракса за девојки и жени и како техника за самоодбрана, затоа што гради фактичка мускулна меморија, што е суштинско во ситуации со висок притисок. Во реална закана, немате време да размислите туку само реагирате, а кикбоксот ги тренира тие инстинкти.
Покрај тоа ја зголемува самодовербата, знаејќи дека можеш да се одбраниш и да возвратиш, дури иако никогаш не си имал таква ситуација дава поголемо чувство на лична безбедност и го трансформира начинот на кој се однесувате.
4. Како влијаеше спортот во обликување на твојата личност? Која е најважната лекција што ја научи во спортот што ја применуваш во животот?
-Општо спортот има длабоко влијание на обликувањето на личноста, особено во формативните години.
Без разлика дали сте рекреативен спортист или натпреварувач, лекциите од спортот често директно се пренесуваат во личниот и професионалниот живот.
Спортистите учат дека резултатите доаѓаат од напор, а не од кратките решенија, ова поттикнува долго планирање и стратегиско размислување како и поставување цели и фокус.
Најважната работа што ја научив во спортот е дека нема секогаш да победувате, но ако се појавувате со дисциплина и срце, секогаш ќе растете. Научив да имам благодат и во победаи во пораз.
Скромноста и спортскиот дух учат на емоционална интелигенција - како да се победи со стил и да се загуби со достоинство.
5. Дали е точна изреката „ Еднаш спортист засекогаш спортист“ и за кои аспекти од животот тоа се однесува?
-Мислам дека дури и кога дресот ќе се симне и ќе престанеш да се натпреваруваш, останува мислењето, односно ти сè уште размислуваш на цели и раст, бидејќи не само телото, спортот ја обликува и свеста и тоа никогаш не нѐ напушта. Живееш со менталитет на тим и ги вреднуваш соработката, комуникацијата и заедничките цели, дали е тоа случај во работата или во семејството ти ќе знаеш како да поддржуваш и да водиш.
„Еднаш спортист засекогаш спортист“ за мене лично значи дури и поголема обврска откога си бил натпреварувач, бидејќи престануваш САМО да учествуваш - почнуваш да ја менуваш нарацијата, отварајќи ја вратата малку пошироко за следната генерација.
Веќе не станува збор само за лични победи, туку за создавање простор - за оние кои доаѓаат по вас.
Го споделувате вашето искуство за да му биде малку полесно на некој друг да влезе и да се издигне.
6. Што и недостига на Македонија кога е во прашање спортот, а кои се предностите кои треба да се развиваат?
-Она што најмногу и недостига на Македонија е доживотен спорт. Спортот треба да биде застапен во текот на целокупниот животен век, спортот ги одржува нашите тела да останат активни, умовите остри , а нашите срца млади. Останувањето млад не е за возраст - тоа е за став, акција и изборот да продолжиме да се бидеме активни.
Најголемата предност во секој спортски систем не се наоѓа само во талентот, туку и во тоа како тој талент се негува. За да се обезбеди долгорочен успех и одржливост фокусот мора да биде на развојот на младите, а во срцето на тоа е улогата на тренерите и нивно континуирано усовршување и вложување на сите ресурси.
Разговорот го водеше: Магдалена Стојмановиќ - Константинов
