„Мајка ми се разболе кога имав три години, падна и никогаш не стана од кревет“: Милош Тимотиевиќ за најголемата болка и тешкото детство

Добивај вести на Viber

Познатиот српски актер Милош Тимотиевиќ зборуваше за своето детство и како ја издржал болеста на мајка си и нејзиното прерано заминување.

Милош Тимотиевиќ откри дека уште во првите години од неговиот живот, семејството се соочило со сериозната болест на неговата мајка. Имено, кога имал само три години, неговата мајка почнала да ги покажува првите симптоми на мултиплекс склероза, тешка и неизлечива болест.

- Целата лева страна ѝ беше одземена токму кога се симнуваше по скалите. Тоа беше доста трауматично. Тогаш бев многу млад и не се сеќавам точно на тој период. Го познавам подобро од приказната. Имаше 28 години - Тимотијевиќ ја започнува својата исповед.

Болеста напредуваше многу брзо, вели Тимотијевиќ.

- Поминаа добри две или три години додека не ѝ беше дијагностицирана мултиплекс склероза, ѝ беше дијагностицирана во '80 или '81 година, во тоа време не се знаеше многу за тоа, а немаше и лекови за тоа. Болеста напредуваше многу брзо. За само седум години, таа легна и беше неподвижна до нејзината смрт - се присети актерот.

„Тешка фаза на болеста“

- Целото мое воспитување беше фокусирано на мајка ми. Тато ми не беше вклучен во таа приказна, бидејќи моите родители беа разведени. Баба и дедо беа фокусирани на тој дел. Пет и пол до шест години пред нејзината смрт, таа падна во кревет и никогаш не стана. Почина од пневмонија - изјави Тимотијевиќ за „РТС“ во емисијата „Ординација“

- Секој петок одев во селото на мајка ми, тоа многу ѝ значеше. Навистина ја погоди, психолошки, и имаше големи проблеми како психички да се справи со тоа. Тоа беа ужасните болки што ги имаше во нозете. На почетокот на '97 година, таа веќе се предаде - вели Тимотијевиќ и додава:

- Јас, кој имав шест години - доаѓа тој период кога се чувствуваш засрамено, тоа е пред пубертет - зошто твојата мајка оди со бастун, додека другите не. Па, мајка ми не може да дојде на родителски состанок, татко ми може... Но, ако го преболиш тоа, продолжуваш понатаму... Но, сè што навистина ти треба - топлина, љубезен збор, тоа го добиваш од мајка ти - вели Тимотиевиќ.

Неговата мајка беше неподвижна во последните неколку години од својот живот, а почина во 1997 година на 47-годишна возраст, кога актерот имаше само 22 години.

- Целиот тој период беше ужасен. Имавме санкции, лековите тешко се наоѓаа, беше ужасно, се снаоѓавме најдобро што знаевме. Патем, лековите што се користат денес во терапијата на мултиплекс склероза служат само за забавување на болеста, а не целосно да ја излечат, бидејќи станува збор за автоимуна болест, телото практично се напаѓа самото. Неговата причина сè уште не е откриена, иако во светот постојат неколку организации кои ја истражуваат, и се надевам дека наскоро ќе има некои поконкретни резултати, бидејќи тогаш третманот на пациентите ќе биде многу полесен - рече актерот.

Со цел да се подигне свеста во општеството за оваа сериозна болест на централниот нервен систем, Милош активно учествува во работата на платформата за мултиплекс склероза.

Тој доби син на 48-годишна возраст: „Раѓањето траеше 26 часа“

Кога доби син, Милош реши да зборува отворено за своето семејство и да открие помалку познати детали.

- Се сеќавам на паниката. Паника и автоматско вклучување на неверојатно чувство на одговорност за тоа немоќно суштество кое сега морам да го заштитам и првенствено да го сакам. А потоа да го научам сè што знам и што ме научија моите родители. Мојата прва мисла во тој момент беше: „Жал ми е што татко ми не е жив за да го запознае внукот“. Затоа ќе се потрудам да му ги пренесам вредностите што ме научи на Јаков. Дури кога добив дете сфатив колку празнина носам во себе и колку дури сега станав комплетна личност.

Тимотијевиќ признава дека воопшто не му било лесно, бидејќи породувањето на неговата сопруга траело 26 часа.

- Не славев ништо. Самото породување беше многу заморно. Браво за мојата сопруга што сето тоа го издржа. Морам да признаам дека тоа беше навистина силен, херојски чин, според мене, како се издржа и издржа затоа што траеше 26 часа. Цело време бев со неа, а бидејќи Јаков се роди еден час по полноќ, дури и не славев. Си отидов дома и спиев. Само се сеќавам на голема, полна, жолта месечина и чувство на олеснување бидејќи бев доста загрижен како ќе заврши сè. Следниот ден, имав двајца пријатели со кои, се сеќавам, испив две кафиња, и тоа беше тоа.