Последните три дена во животот: Луѓето на смртна постела почнуваат да зборуваат за ова!

Добивај вести на Viber

Фото: Shutterstock

Една новинарка ги опиша резултатите од нејзиното истражување на тема „преселба на другата страна“

Патриша Пирсон, новинарка и авторка на книгата „Отворање на рајската врата: Истражување приказни за животот, смртта и она што доаѓа потоа“ ги опишува резултатите од нејзиното истражување за „преселба на другата страна “, пишува Lovesensa.rs.

Се започнува 72 часа пред смртта

Откако ги загуби сестра ѝ и татко ѝ во рок од 9 недели, Патриша се посвети на истражување што се случува по смртта. 

„Интервјуирав десетици луѓе кои професијата ги поврзува со неизлечиви пациенти, како што се оние кои имале посебно искуство со смртници, па дури и оние кои „се вратиле од мртвите“, односно доживеале клиничка смрт“, вели Патриша.

Таа сфати дека луѓето знаат кога последната минута тропа на нивната врата. Во периодот од 72 часа пред смртта, тие почнуваат да зборуваат во метафори за патувањето. Терминологијата е различна, така што едни ги бараат чевлите, други авионски билети, а трети повторуваат дека „сакаат да си одат дома“, а всушност тие веќе се дома.

„Во моментите кога умираше, сестра ми, која имаше рак на дојка, постојано повторуваше „не знам како да заминам“, па дури и споменуваше некои „несреќни стјуардеси““.

Медицинската сестра Меги Каланан, која работела во Центарот за палијативна нега во Вирџинија, наведува прашање од пациент кој страдал од рак на панкреасот во моментот на нејговата смрт: „Дали мојата сопруга знае за пасошите и билетите?“. Марија, исто така, го измисли специјалниот термин "претстојна свест за смртта" и го користи во нејзината книга „Конечни подароци: Разбирање на специјалната свест и потребите на умирањето и комуникација со нив".

„Каланан беше во ситуација да се грижи за стотици пациенти до нејзината смрт и веруваше дека визиите за патувањата на нејзините пациенти не се обична случајност“, вели Патриша.

Луѓето ги видоа починатите членови на семејството непосредно пред да починат

Смртниците честопати имаат „привиденија“ за кои здравите луѓе веруваат дека се едноставно ефект на силни аналгетици што ги земаат пациентите. Меѓутоа, дали е тоа така? Голема меѓународна студија спроведена од психолозите д-р Карлис Осис и д-р Ерлендур Харалдсон од Универзитетот во Исланд, покажа дека повеќето пациенти кои се‘ уште се свесни околу еден час пред смртта, ги гледаат своите сакани луѓе кои починале, без оглед дали добиле такви лекови или не. Студијата опфати луѓе од сосема различни култури - од САД и Индија.

„Кога разговарав со пациентката Одри Скот (84), која умираше од рак, таа ми рече дека нејзиниот (посвоен) син Френки, кој починал неколку години претходно, доаѓа да ја посети. Според неа, тој седел тивко во фотелјата до неа“, открива Пирсон.

Бела светлина, љубов и неизмерна мудрост

Во некои случаи, луѓето гледаат членови на семејството и пријатели за кои не биле ни свесни дека починале. Меѓу првите темелно истражени извештаи за визии пред смртта, имаше случај на жена која, умирајќи при породување, му рекла на својот акушер во  болницата во Даблин дека го гледа нејзиниот починат татко пред неа. Потоа видела нешто што ја збунило: „Вида е со него“. Таа го повторила тоа, а Вида е нејзината сестра, која починала пред три недели. Сепак, информацијата дека Вида починала била скриена од неа, бидејќи имала тешка бременост.

Белата светлина не е секогаш слика, но може да биде и искуство на голема љубов

Во нашата култура, "белата светлина" стана малку клише. Сепак, вистина е дека смртниците исто така го опишуваат ова искуство на светлина како мудрост или љубов. Пациентите кои имаа блиско искуство со смртта и останаа свесни - на пример, за време на срцев удар, велат дека се чувствувале „скоро скршени“ од силата на емоционалната моќ на таа светлина. Д -р Ивон Кејсон, која ја преживеа авионската несреќа, вели дека таа светлина ја доживеала како апсолутна љубов на мајката кон детето.

„Се чувствував како новороденче на рамото на мајка ми. Бескрајно безбедно“, рече таа и додаде, „како да бев изгубена со векови, а потоа конечно го најдов патот до дома“, вели д -р Кејсон.

Дури и во случај на ненадејна смрт, смртниците можат да се збогуваат со нас

„Бев навистина изненадена кога открив дека студија по студија потврдува дека околу половина од испитаниците го почувствувале присуството на своите сакани - или во моментот на смртта, или малку подоцна. Тоа се случи и во моето семејство.

Татко ми воопшто не беше болен, но ненадејно почина, среде една ноќ во 2008 година. Сестра ми Катарина беше будна на повеќе од 150 километри од неговата куќа, а сепак во нејзината спална соба одеднаш почувствувала нечие присуство и раце кое нежно ја допреле по главата. Ја исполниле со задоволство и радост, и било толку силно и невообичаено што таа му го раскажа на својот син целото искуство пред воопшто да дознаат дека нашиот татко починал“, вели Патриша.

Психијатрите овие случаи ги нарекуваат „халуцинации на тага“, но науката се‘ уште не ги разбира доволно таквите субјективни искуства. Сигурно се‘ уште не е објаснето од каде добивме такви искуства пред да дознаеме дека некој починал. Еден човек ми раскажа за своето искуств од детството: едно утро, како и обично, отишол на појадок и го видел татко му како седи на фотелјата и чита весник, а потоа мајка му го шокирала со изјавата дека татко му починал. „Но, јас го гледам, еве го, седи таму!“ рекол и во тој момент видел дека татко му исчезнал.

Само 5 проценти од овие искуства се визуелни, заклучува д -р Мајкл Барбат, доктор во болницата Сент Џозеф во Обурн, Австралија. Повеќето од нив се однесуваат на чувството на присуство - и не некои минувања, сенка, туку живо присуство, многу конкретно, присуство што ги поттикнува луѓето итно да повикаат некого по телефон, да го свртат автомобилот во друга насока, да плачат. Ова може да се случи во времето на смртта на некој близок, но исто така и по неколку недели, па дури и години подоцна.

Карен Сајмон, извршен директор за адвертајзинг во Торонто, го раскажува своето искуство една студена ноќ шест недели по смртта на нејзиниот татко: „Возев по автопатот, а тато се појави на совозачкото седиште. Можев да го почувствувам како се поместува на седиштето. Тој секогаш седеше на карактеристичен начин, навален налево. Возеше така со мене петнаесет километри. Искуството беше неверојатно реално и целосно ме промени“.

И живите можат да доживеат смрт

Истражувањето на психијатарот д -р Рејмонд Моди од 2010 година покажува дека дури и живите можат да го доживеат чувството да влезат во „светлината“ заедно со лицето што умира. Овој психијатар е, инаку, автор на револуционерната книга од 1975 година насловена „Живот после животот“, а неговиот добро познат термин е „искуството на непосредна смрт“.

Психолог во установа за палијативна нега во Флорида, д -р Кетлин Даулинг Синг, забележа дека луѓето што умираат се однесуваат како да зрачат, тие исто така споменуваат како „шетаат низ просторија осветлена од светилки“ или како „нивните тела се исполнети со сончева светлина “. Понекогаш, за момент, тоа го доживуваат членовите на нивните семејства.

Психологот д -р Џоан Борисенко, на пример, опиша како го доживеала тоа кога починала нејзината мајка. На 81 -годишна возраст, нејзината мајка почина во Медицинскиот центар Бет Израел во Бостон, а Џоан вели дека собата била исполнета со силна светлина што ја виделе и таа и нејзиниот син и дека и двајцата гледале како мајката спектрално се крева од нејзиното тело.

Во човечката природа е да се плашиме од смртта и тешко ни е да зборуваме за неа. Меѓутоа, можеби луѓето што се на смртна посетла ја сфаќаат смртта многу подобро од нас и можат да ни дадат утеха, само ако го слушнеме она што тие се обидуваат да ни го кажат.

Извор: stil.kurir.rs