„Се запознавме на факултетските денови, делевме ист сензибилитет и посветеност кон пеење, од тоа се роди љубов“: Интервју со оперскиот пар - Ана и Игор Дурловски

Добивај вести на Viber

Во светот на операта, каде страста и дисциплината мораат да дишат во ист ритам, ретко се среќава приказна толку хармонична како онаа на Ана и Игор Дурловски. Започнувајќи ја својата патека уште како студенти во иста класа, тие ги изградија не само своите кариери, туку и својот заеднички живот врз темелите на ист сензибилитет, посветеност и љубов кон музиката.

Од дебито на сцената на Македонската опера и балет, преку предизвиците и растот во европските центри на класичната уметност, па сè до денешниот јубилеј од 25 години кариера — нивната приказна е доказ дека талентот добива вистинска сила кога е придружен со упорност и искрена меѓусебна поддршка.

Како уметници, партнери и родители, Ана и Игор го живеат редок баланс на светови кои, наместо да се судираат, се надополнуваат. Токму таа длабока врска, и лична и уметничка, го дава пулсот на нивната исклучителна животна и професионална одисеја.

Најубавите уметнички приказни често започнуваат тивко, ненаметливо — со случајни средби што подоцна се претвораат во судбоносни врски. Така започнува и заедничката приказна на Ана и Игор Дурловски, чија посветеност и страст кон музиката уште рано ги испреплетуваат нивните патишта.

„Ние всушност се познаваме од факултетските денови, бевме и во иста класа на соло пеење. Она што не поврза е истиот сензибилитет и посветеност кон страста за пеење. Од таа заедничка основа многу природно се роди нешто подлабоко. Во ист период дебитиравме на сцената на Македонската опера и балет, Игор во улогата на Колин во „Боеми“ а јас во улогата на Лучија во операта „Лучија од Ламермур“. Практично уметничкиот пат од самиот почеток заедно го откривавме со сите возбуди и предизвици што тој ги носеше.“

Патот кон големите европски сцени ретко е лесен. За Ана и Игор Дурловски, секој чекор, секоја дилема и секоја мала победа станале темел на нивниот зрел уметнички идентитет. Нивната приказна за растење, преселба и професионално осамостојување носи искрен поглед кон реалноста на еден музички пат исполнет со труд и верба.

„Патот од Македонија до големите оперски сцени не беше праволиниски. Беше составен од мали и клучни чекори. По дипломирањето и оствареното деби, добивме можност да продолжиме со едукација и работна активност во Виена. Со оглед на тоа дека доаѓавме од средина во која ги остваривме амбицијата и талентот, моравме да ги научиме дисциплината и трпението. Пресвртницата всушност беше кога на една интерна аудиција во Македонската опера и балет диригентот Пол Вајголд не покани и двајцата да дојдеме во Виена како пејачи кои ја поминале прелиминарната рунда од еден меѓународен натпревар, а Игор дополнително доби ангажман во Виенската камерна опера како солист. Во Виена се изградивме како уметници со многу работа, сомнежи и малечки победи. Така ја изградивме самодовербата, станавме конкурентни и рамноправни на европскиот музички пазар така што западноевропските сцени не беа веќе далечна метафора туку реално достижливи.“

Зад долгиот оперски пат на Ана и Игор стои нешто многу подлабоко од професионална определба — внатрешна сила што ги движи и тогаш кога сцената е далеку, а предизвиците блиску. Нивната мотивација не произлегува само од успехот, туку од суштинската потреба да ја живеат уметноста со целото свое битие, а во таа посветеност едно на друго си се најголемото сидро и поддршка.

„Она што не мотивираше да продолжиме по патот на операта беше чувство дека оваа уметност не е само професија туку и страст. Кога патот беше тежок, а беше, таа нè водеше и даваше смисла за борба. Предизвиците не нè обесхрабруваа туку нè направија поупорни. Секоја нова сцена и реакција од публиката беше потврда дека вреди да останеме таму каде што припаѓаме. Во операта човек расте не само како уметник туку и како личност, а тоа не држеше исправени на патот.“

Зад секој голем уметник стои свет исполнет со интензитет, жртви и тивка посветеност, а токму во таквиот свет најсилно значи кога покрај себе имаш човек кој дише со ист ритам. За нив партнерството е не само лична туку и длабоко уметничка поддршка — темел што го прави нивниот пат постабилен и нивната уметност побогата.

„За уметникот е исклучително важно да има партнер кој го разбира. Оваа професија носи ритам што не секој може да го следи. Најчесто пробите се долги, многу патувања, исцрпувачки емотивни подготовки, во некои моменти целиот свет се сведува на една улога. Тоа го разбира човек кој ја доживеал музиката, напорот и страста, некој кој го живее истиот пулс. Тука исчезнува потребата да објаснуваш и природно ја добиваш поддршката, солидарноста и разбирањето. Тоа не само што го олеснува патот туку ја збогатува и самата уметност.“

Во живот исполнет со сцени, патувања и силен професионален ритам, најголемиот предизвик често е да се зачува рамнотежата меѓу уметноста и домот.

„Балансот помеѓу професионалниот и приватниот живот не се постигнува наеднаш, туку се гради секој ден. Фактот дека сме колеги и сопружници значи дека нашите светови се преплетуваат, а тоа бара многу компромиси. Најважно е меѓусебното почитување, да му оставиш простор на другиот кога тоа му е потребно. Кога има разбирање балансот го прави заедничкиот ритам. “

Во уметност каде секој детал е важен, искреноста е една од најголемите вредности — особено кога доаѓа од човекот со кого го делиш и животот и сцената. Тие одамна ја изградиле таа доверба што им овозможува да растат заедно, без суета и без страв од искрен збор.

„Секако дека сме си најверодостојни критичари. Критиката не е лично насочена туку кон уметничкиот израз и техничката подготвеност. Професионална искреност значи дека можеме отворено да зборуваме за тоа што можеше подобро, без страв дека погрешно ќе бидеме сфатени, исклучиво со цел да растеме како уметници. Таа атмосфера на доверба ја прави критиката плодна.“

Во долгата уметничка кариера секоја улога носи свој свет, свој предизвик и свој печат. За Ана и Игор, кои честопати настапуваат одделно, тој свет се проширува постојано, без да се задржува на една единствена точка или лирична врска со одредена улога.

„Немаме улоги кои би ги издвоиле како најблиски. Како пар ретко настапуваме заедно така што нашите патишта се независни. Секоја улога нè обликува на свој начин и остава белег како професионално така и лично. Секогаш постојат нови предизвици и улоги кои инспирираат. По 25 години кариера соништата се менуваат. Ако порано биле конкретни улоги сега тоа се нови музички хоризонти и длабочини на изразот. Предизвиците продолжуваат да не движат напред, да не држат будни и да ја одржуваат страста.“

Во дом каде што музиката е секојдневие, а сцената постојано се менува, семејството живее во единствен ритам што бара адаптација и многу разбирање. Тие го претвораат тој ритам во простор за учење, блискост и меѓусебна поддршка, каде што секој член има свое место и свој тон.

„Семејниот живот во оперското семејство е динамичен и непостојан. Се балансираат проби, настапи, патувања со домашни обврски, училиште, додатни желби и активности на секој еден член на нашето семејство. Тоа нè учи на организација, трпение и меѓусебна поддршка. Децата го растат ова чувство на хаос и љубов кон уметноста, а ние учиме да ги цениме малите моменти бидејќи тие ја создаваат стабилноста и ја носат топлината.“

Иако музиката е природен дел од животот на Дурловски, семејството не е ограничено со една единствена уметничка насока. Децата растат во свет исполнет со звук и емоција, но нивниот пат сè уште се обликува, како секоја тинејџерска приказна.

„Љубовта кон уметноста ја пренесовме, но децата не ја избраа музиката како свој пат. Сега се во тинејџерска фаза сè уште се бараат, откриваат што сакаат а што не. Ние како родители се обидуваме да го разбереме секое отклонување и трпеливо да чекаме нашите семиња да родат плод. Важно е дека тие ги разбираат љубовта и трудот и дека ја носат уметноста во секој друг аспект од нивниот живот.“

Кога уметниците се враќаат на местото од кое потекнуваат, настапот добива посебна топлина и длабочина. За Ана и Игор, публиката во Македонија не е само слушател — таа е дел од нивната приказна, сведок и соучесник во секоја емоција што ја носи сцената.

„Публиката во Македонија не е само публика, тоа се луѓе кои го делат истиот емоционален простор и го разбираат контекстот на нашата приказна. Настапот дома е секогаш емотивно поинаку доживеан. Таа емоција носи и една поинаква одговорност. Сакаме да ја покажеме висината на нашата уметност и да потврдиме дека Македонија може да има сцена на вистински вредности. Тоа се моменти кога професионалниот пат се спојува со нашите корени, а настапот добива поинаков сјај. “

Еве вовед што ја поврзува најавата за концертот со автентичната изјава и создава топол, свечен тон:

Вечерва и на 17 декември, Филхармонија ќе биде исполнета со звук и спомен — место каде Ана и Игор Дурловски ќе го прослават својот јубилеј од 25 години исклучителна кариера. Настапот не е само свечен момент, туку и своеобразно враќање кон патот што го изминале, и поглед кон она што уште ги чека. Во таа атмосфера на благодарност и љубов кон уметноста, тие ја откриваат суштината на концертот кој ќе го споделат со публиката.

„Јубилејниот концерт ќе биде комбинација од емоционално и музичко искуство. Програмата ја одразува благодарноста, корените и љубовта. На овие теми времето застанува и го прави моментот интимен и вечен. Аранжманите на Сони Петровски, духот на оркестарот „Ајга“ и енергичноста на диригентката Ана Спасовска сигурна сум дека ќе креираат незаборавна убавина. Овој концерт не е нов почеток туку продолжување на нашиот пат. Го славиме тоа што го постигнавме досега и истовремено со полни гради го дишеме тоа што следи. Со чувство на исполнетост и благодарност за се што во овој четврт век добивме од сцената и благодарност до публиката заради која ние уметниците твориме. Би било тажно сета магија што ја носи мигот да не го споделиш.“