Жени! 21. век е, вие сè уште мислите дека најголемото достигнување е да стапите во брак!?

Добивај вести на Viber

фото:pixabay.com

Етикетите се за однадвор, но имаат тенденција и да се притиснат на кожата, па одат длабоко и длабоко- сè додека не запече срцето.

Работничкиот автобус тргна од паркингот во фабриката, со Љубица завиткана во горчливи мисли како во искинато ќебе.
Реката работници што излегуваа од фабриката ќе омекнеше некој друг, ќе го потсетеше на приказните за нивните родители или баби и дедовци за тоа како „било добро за времето на Тито“. Лесно е да се романтизира сиромаштијата кога имате пари. Лесно е ако не те оставија пред четири дена затоа што „само викаш за тие едни сметки“.

Целото утро го поминала, слушајќи ги Мина и Теодора како се жалат дека не можат да си најдат сопруг. Постојано размислувајќи: „Алоо, 21. век е, жени! Вие сè уште мислите дека најголемото достигнување е брак!?“

Но не рече ништо, бидејќи знаеше дека веќе има гласини во ходниците за нејзиното раскинување. Еден збор и тие веднаш ќе ја прогласат за огорчена, онаа што е оставена и ги мрази сите жени. Со години се криеше од лепење етикети, не и' требаше сега.

Етикетите се за однадвор, но имаат тенденција и да се притиснат на кожата, па одат длабоко и длабоко- сè додека не запече срцето.

РАБОТИШ ВО ФАБРИКА?

- Не работиш во фабрика, нели, Љубица? - ја праша класната професорка, видно разочарана кога ја сретна на улица пред три месеци.

Што требаше да каже?

Не сум погодна за на државна функција. Немам врски. Не знам да флертувам. Полоши од мене, веќе добија работа на добри места. Преквалификувана сум за секоја работа. На никој не му треба наставник по историја. Срам ми е родителите да ме издржуваат на 25 години?!

Наместо тоа, Љубица рече:

- И тоа е чесна работа, професорке.

Дали се ожени?

Имаше една тетка која ја прашуваше секогаш кога ќе се сретнеа: Љубе, дали се ожени?

Како да ви треба посебна искра на мудрост за да стапите во брак, нешто што е особено необјасниво за романтичните души.

- Не, тето, не.

- Јас познавам луѓе како тебе, Љубе. Го чекаш вистинскиот! Ајде тетка ти да ти каже: нема вистински. Битно е да се дотеруваш, да се омажиш и да си родиш дете!

Дека децата за самите себе си се раѓаат.

- Не сакам вистински, не сакам сопруг, сакам љубов. - Но, тетка ми точно на сред улица би имала мозочен удар да и го кажам тоа.

Верна Љубе

По два месеци бакнување и читање поезија во аглите, Марко само се пресели во нејзиното студио. Каде што има место за еден, има и за двајца. Таа сè уште живо се сеќава на тој ден кога тој се појави пред вратата со цвет за кој знаеше дека го набрал пред зградата.

„Ова го донесов како мираз“, рече шармантно и фрли мала патничка торба на подот. Неколку маици и фармерки, четка за заби, три-четири книги поезија, ламба и голема тетратка во која ги пишуваше своите раскази. Тоа беше сè.

- Немај гајле, ти си душа, парите не се важни, му велеше Љубица.

Тој буквално ја разбра, па во следните шест месеци таа купуваше храна, плаќаше сметки, кирија. Тој глумеше јунак.

- Што е, верна Љубе?

- Ништо, ќе ни го исклучат интернетот.

- Зарем не плативме?

- Не плативме?! Мислиш, не платив?

- Повторно ми викаш. Нели не е се' во парите, нели сама го кажа тоа?

Така, она што започна како најнежната љубовна приказна заврши со драматично пакување и заминување во не многу поетски стил. Не знаеше кога и како, но на нејзината работа веќе открија дека „Љубица ја оставил тој уметникот, не е ни чудо, таа е малку специфична, кој би ја толерирал“.

Таа се правеше дека не слуша.

Ова не беа луѓето на кои таа можеше да им објасни дека бара вистинска љубов, живот, некој што не размислува за пари, но ги плаќа сметките со неа. Дека не и е тешко да работи и да заработи се додека има со кого да сподели. Дека не е родена само за да се омажи. Дека жената на тој начин не ја постигнува својата цел.

Само што, таа не живееше меѓу оние што можеа да го разберат тоа. Затоа молчеше.

Четврт ден - без трага и глас од Марк - на пат кон работа ја сретна тетка си и практично извика:

- Не, тето, не! - уште пред да успее да ја праша нешто.

- Што не си, Љубе? Реков да прашам, како е мајка ти?

- Мама и тато се добро. Промрморе и побрза по улицата.

Денот започна како и обично, колегите се смееја и планираа кога да одат на пауза за цигара, шефицата намуртено шеташе низ погонот.

Тогаш Теодора и призна на Мина дека би сакала да си најде сопруг кој е добро ситуиран, бидејќи и здосадило да оди на работа.

- Да не одиш на работаа? - Љубица ја праша.

- Па, да, - збунето одговори Теодора. - Не учев, не сум мис на универзумот и не сакам да работам целиот мој живот во фабриката. Романсата е мојата последна шанса! Таа се кикотеше.

- Слушнав дека раководителот на третиот оддел се разведува - додаде на тоа Мина.

- Кој, слабиот? Јас навистина така не го замислувам човекот на мојот живот.

- Оние кои замислуваат никогаш не се мажат! Што е важно што тој е слаб, неговиот паричник не е тенок! - и вели Мина.

Љубица го навиваше кабелот и нејзиното растечко незадоволство. Не е важно кој век е, кога ти си уште во минатото и само сонуваш да стапиш во брак туку така.

- А ти, Љубица, што мислиш? Кој ќе те спаси тебе од фабриката?

- Мене? Да, јас сама ќе се спасам.