Наташа Беквалац го извади силиконот од градите: До сите жени испрати моќна порака - „Ние не сме нашите гради, задник, коса, кожа...“

Добивај вести на Viber

Не е прв пат Наташа Беквалац да направи потег што предизвикува лавина од коментари, но овој пат, не станува збор за песна, сценски настап или јавна изјава за љубов. Овој пат таа одлучи да направи нешто неочекувано на себе и за себе, но не заради публиката. И, како и секогаш кога е автентично, тоа одекнува. Откако сподели дека го отстранила силиконот од градите, пејачката остави порака на социјалните мрежи што секоја жена, во морето од притисоци, идеали и филтри, треба да прочита и фундаментално да разбере барем еднаш.

„Ние не сме нашите гради, задник, коса, кожа...“

Без потреба да се оправдува и објаснува, но со длабочина што можат да ја разберат само оние кои барем еднаш се обиделе да се сокријат од светот, за повторно да се пронајдат себеси, таа рече:

„И вака, веќе 25 години, со вас ги поминувам сите фази од мојот живот, секој пад, секој успех, дефекти и бродоломи, а потоа повторно станување. Зад мене е период кој не беше лесен и решив да го поминам сама и во тишина. Ви благодарам за вашите прекрасни пораки и за грижата, со вас секогаш се чувствував безбедно и сигурно. Сега сум одлично, се чувствувам добро, силно, стабилно. Драги мои жени, ние не сме нашите гради, задник, коса, кожа, ние сме енергија, вибрации, љубов и сè што нè довело да бидеме жените што сме денес. Ослободете се од сè што ве спречува. Се подготвувам за нова фаза од мојот живот и едвај чекам да ја чуете.“

За многу жени кои се одлучиле за експлантна операција, тоа не била одлука донесена од фрустрација, туку од ситост. Животот се менува, погледот кон сопственото тело созрева. Она што во дваесеттите години изгледало возбудливо, моќно и билет за самодоверба, во четириесеттите може да изгледа како туѓа одлука на која некогаш само кимнувавме.

Промената на естетските преференции, особено во овој случај, е најтивката и најдлабоката победа над сопствените идеали кои повеќе не се вистинити или важни. Жените кои отстрануваат импланти не бегаат од женската убавина или идеалите кон кои се стремеле, туку од нејзиниот товар. Тие не се „пуштаат себеси“, ниту пак „полудуваат“. Напуштање е кога молчиме додека нешто боли. Кога не го симнуваме она што нè ограничува, она што нè уморува, она што повеќе не е наше. Кога не си признаваме себеси дека сме се промениле, дека повеќе не го сакаме она што некогаш сме мислеле дека мораме.

View this post on Instagram

A post shared by Nataša Bekvalac (@bekvalceva)

Нејзиното тело повеќе не му припаѓа на никого освен на неа самата.

Во тело кое се движи, дише со полн капацитет, тренира, плива, планинари, градите со импланти можат да станат товар. Не сите гради се создадени да функционираат, некои едноставно се наменети да бидат убави на сликата, статични, свртени кон публиката. А женското тело не ѝ припаѓа на публиката.

Затоа многу жени, особено оние кои, како Наташа, се занимаваат со јавна работа, кои носат силикон со години, а потоа го отстрануваат, го опишуваат чинот како враќање кон себе. Тие велат дека им се вратило дишењето и насмевката, дека, всушност, за прв пат по долго време, се чувствувале слободно.

Иако официјалната медицина сè уште нема прецизна дијагноза позната како „болест на импланти во градите“, илјадници жени ширум светот ги поврзале своите хронични заболувања со имплантите: замор, болки во зглобовите, заматување на мислите, несоница, иритации на кожата.

Со отстранување на силиконот, многумина забележале драстично подобрување на целокупното здравје. И без оглед на фактот дека лекарите не им дале потврда во форма на официјален наод, внатрешното чувство било јасно, како да отстраниле нешто од своето тело што ги исцрпувало со години. Нешто што воопшто не било нивно, иако долго време го нарекувале „свое“.

Имплантите не траат вечно. Ниту пак желбите за кои некогаш биле вградени. Доаѓаат години кога жената престанува да бара надворешни потврди и почнува да се прашува: Што навистина ме задоволува? За многумина, одговорот на тоа прашање повеќе не е поголем број градник, туку чувство на олеснување, дека повеќе не мора да бидете слика, дека не мора да бидете комплемент, дека не мора да му угодувате на никого освен на себеси, дури и ако е со „висини гради“.

Дали жените се чувствуваат ослободени после тоа? Да. Но, не затоа што се ослободиле од силиконот. Туку затоа што се ослободиле од потребата сè да биде вештачко. Тие се чувствуваат полесно не затоа што изгубиле нешто, туку затоа што буквално престанале да ги носат туѓите желби како свои.