Езерото Треска – симболот што го удави заборавот: Каде исчезна сонот на едно Скопје што знаеше да сака?

Добивај вести на Viber

Некогаш, не многу далеку, во зеленото срце на Скопје постоеше место каде што среќата беше едноставна, а животот полн со мирис на липа, пченка и сонце. Езерото Треска не беше само водена површина – беше симбол на едно време кога градот дишеше заедно, кога луѓето создаваа со срце и се радуваа на малите нешта.

Изградено во 1978 година со самопридонес на скопјани, ова езеро беше гордост на еден народ што знаеше да сонува колективно. Илјадници луѓе секој викенд го претвораа во град под отворено небо – мајки со корпи полни ќофтиња, татковци со радија во „Застава 101“, деца со сладоледи и балони. Мирисот на пченка и звукот на смеење беа музиката на едно Скопје кое знаеше што значи заедништво.

Но времето, како и водата, знае да носи и убаво и лошо. Кон крајот на деведесеттите, езерото се загади, капењето се забрани, кафулињата се затворија, а животот полека се повлече. Денес, местото што некогаш блескаше од енергија, е само сенка од минатото – обраснато во трева, тивко и заборавено.

Треска не е само приказна за едно езеро – тоа е приказна за едно изгубено време. Време кога луѓето се собираа, не за да објават фотографии, туку за да создадат спомени. Кога градот имаше ритам, а не само сообраќаен метеж. Кога убавината не беше на интернет, туку во топлината на бетонска клупа и детска смеа покрај вода.

Денес, додека зборуваме за „ренесанса“ и урбан развој, вреди да се запрашаме – што навистина изградивме, а што дозволивме да избледи? Зашто Треска е повеќе од заборавено езеро. Таа е потсетник дека градот без заеднички спомени е само бетон. А можеби токму затоа, секој Скопјанец во себе сè уште го носи тоа мало море на спокој, среќа и љубов – Треска, езерото што го сонуваше Скопје.

Преработка РЖМ/ИС  - Фото: ФБ група стари Скопјани